Rozdział 1.

-i co teraz z nami będzie?-spytała moja siostra wtulając się do mnie.

-nie wiem skarbie naprawdę nie wiem-pocałowałam się w czubek głowy po czym kazałam iść jej spać do swojego pokoju.

Co teraz z nami będzie?

Chodziłam cały czas po domu a ta myśl nie dawała mi spokoju. Ten dom jest teraz taki pusty i wielki. Kiedyś jak był tu tata razem z mamą wybudowali taki piękny dom. Pełno w nim kwiatów, zieleni i przestrzeni.

Straciłam już ojca nie pozwolę teraz na stratę matki i ojczyma. Zadzwonił telefon z hukiem wstałam z kanapy w dużym pokoju biegnąc na górę odbierając komórkę, która dzwoniła już piąty raz. Na wyświetlaczu telefonu pojawiła się nazwa Katherine. 5 nieodebranych połączeń i 10 wiadomości.

Wzięłam telefon do ręki i jak najszybciej nacisnęłam szybkie wybieranie i zadzwoniłam do przyjaciółki, która jak tylko odebrała zdyszanym głosem to nawrzeszczała na mnie dlaczego nie odbieram.

-bo byłam na górze z Klaudią musiałam jej wytłumaczyć jaka była sytuacja co by było gdyby.. no wiesz.. no ale o co chodzi co się stało?-spytałam?

-pamiętasz jak dawałaś lekarzowi mój numer na wypadek gdybym ja nie odbierała..?

-tak, ale o co chodzi?

-dzwonili do mnie masz do nich przyjechać bo z mamą jest gorzej.

-bądź po mnie za 30 minut obudzę Klaudię i jedziemy!

Wchodząc do pokoju siostry zapukałam delikatnie, chodź mogłam zapukać głośniej by ją obudzić. Klaudia miała 14 lat, była szatynka o długich włosach, kochałam ją bo to w końcu siostra, ale była bardzo wredna!

-mogłaś zapukać-powiedziała z pretensjami siadając na łóżku i zakrywając się kołdrą.

-dobra mała, mam to samo co ty więc wstawaj, jedziemy do szpitala bo z mamą jest źle.

W kilka minut była gotowa, ubrana na dole, mimo że było przed 23 to bardzo szybko się wyrobiła. Czekając na przyjaciółkę rozmawiałyśmy z Klaudią co by było gdyby… Rozmyślałam też propozycję Katherinę wakacji, ale gdzie? Ale nie! STOP! Teraz najważniejsza jej mama i Seweryn!

Przyjaciółka zatrąbiła co dawało znak że jest przed domem i mamy iść. W pośpiechu wzięłam klucze telefon i torbę zakładając ją przez ramię, a przed siebie pchając siostrę która wyglądała na bardzo śpiącą.

-no idź mała nie gadaj.

Zamknęłam dom i wsiadłam do auta, siadając z przodu a siostrze każąc usiąść z tylu.

 O tej porze w Nowym Yorku nie powinno być korków. Ale oczywiście nie z nami te numery! W okolicach Centarl Parku ulica była zatoczona jak nigdy! Kurcze pieczone. Akurat teraz akurat dzisiaj kiedy musiałam jechać do szpitala.

-ale ty tu masz syf-powiedziała Klaudia podnosząc zużyta chusteczkę do nosa opuszkami palców

-a ktoś ci powiedział, że jesteś wredna, upierdliwa i młoda?-powiedziała moja przyjaciółka

-tak co najmniej tyle razy ile cię widzę, czyli ciągle-od parsknęła jej

-przestańcie się kłócić. A tobie to za fajny tekst piąteczka-przybiłam piątkę i jechałyśmy dalej.

Ulica już nie była tak bardzo zatłoczona gdy skręciłyśmy w 36. Zatrzymując się przed szpitalem wysiadłam jako pierwsza a za mną pobiegła siostra. Skręcają na lewo, gdzie jest gabinet ordynatora zapukałam do drzwi tak głośno, że chyba nie dał by rady nie usłyszeć.

-proszę wejść.

-dzień dobry, tzn dobry wieczór, nazywam się Natalie Carmen a to moja siostra Claudia Carmen, dzwonił pan do mojej przyjaciółki ze względu na moich rodziców Magdę i Seweryna Carmenów, mogę wiedzieć o co chodzi.?-powiedziałam na jednym wdechu

-a tak, pani rodzice ze względu na samopoczucie..

-to nie jest mój ojciec-przerwałam mu- nienawidzę jak ktoś nazywa go moim ojcem

-no dobrze, ale sama pani przed chwilą powiedziała-próbował mi przemówić.

-dobrze nie ważne niech pan kontynuuje

-więc pojechali do sanatorium.. nie chcieli mówić pani i pani siostrze ale nie pozostawili mi wyboru, dali mi tylko list który masz przeczytać-tu zrobił grobową minę i wręczył mi kopertę - teraz idź i daj sobie radę na całe dwa miesiące

Gdy wyszłam oczy miałam zalane łzami, a Klaudia płakała jak szalona. Dlaczego tak po prostu pojechali?, dlaczego nic nie powiedzieli?. Wiedziałam, że to na pewno nie tak może być cos się musiało stać, że mama tak nagle wyjechała, nigdy by nam tego nie zrobiła

-aha i jeszcze jedno-wtrącił-mama na wasze konto wysłała wam dużą sumę pieniędzy bo macie sobie dać sobie radę.

Wychodząc ponownie ze łzami w oczach trzymałam w ręku list którego nie miałam ochoty czytać. Schodząc po schodach na dole spotkałam Katherine, która widząc moją minę powiedziała tylko:

-dzisiaj zostaję u ciebie na noc, nie zostawię cię takiej i to w dodatku samej

-dziękuję, za wszystko jeszcze raz wiesz że cię kocham.

Gdy wracałyśmy korków już nie było. Ulica była czysta od aut i ludzi którzy mogli by się tutaj znajdować. Jadąc czytałam list który wręczył mi ordynator.

„ Droga Natalie

Wiem, że po wypadku dużo dla nas zrobiłaś, ale teraz musze was zostawić! Ten list nie będzie długi bo nie mam zbytnio czasu i siły by pisać. Jesteśmy bardzo osłabieni i musimy wyjechać, lecz to nie ma tylko związku z naszym zdrowiem. Kiedyś ci to wytłumaczę. Pamiętaj że ty i Klaudia jesteście najważniejszymi osobami w moim życiu i nigdy was nie zostawię, ale teraz naprawdę muszę. Zostawiam Ci wszystko co mam, pieniądze auto i Klaudię pod opieką. Pamiętaj że zawsze masz dziadków do których możesz się zwrócić z pomocą.

Kocham Cię zawsze i wszędzie . Mama”

Łzy napłynęły mi do oczu których nie potrafiłam powstrzymać. Zaczęłam płakać jak małe dziecko, a Kaludia po przeczytaniu listu zakochiwała się tak samo.

Przyjeżdżając do domu pobiegłam od razu na górę zostawiając wszystko w rękach Katherine. Nie musiałam długo czekać aż przyjdzie po znalazła się koło mnie już po 10 minutach. Jej obecność zawsze dodawała mi otuchy. Nawet teraz. Chciałam by tu była!

-to z tymi wakacjami to dalej aktualne?.-spytałam

-nie wiem. pewnie tak, a co planujesz coś?

-tak chcę stąd wyjechać i zapomnieć o całej rzeczywistości.-posmutniałam

-dobrze, kasy nam nie brakuje, tylko zostaje nam jedna kwestia..

-jaka?

-co zrobimy z Klaudią.

Tu zapadła cisza która trwała dłuższą chwilę. Pomyślałam, ze przecież rok szkoły kończy się w następnym tygodniu.

-jest duża, dam jej pieniądze i gdzieś pojedzie, może jest wredna, ale można jej powierzyć samą siebie.

-to będą najpiękniejsze wakacje w moim życiu.

-oczywiście-uśmiechnęłam się do niej tonąc w jej ramionach.-tylko trzeba wybrać miejsce.

-nie wiem o tym jutro pomyślimy! Teraz idź się pakuj-dała mi klapsa w cztery litery, co było oznaką że ma mi się poprawić humor.

Pakując się wkładałam do torby najważniejsze i najmniej ważne rzeczy tym samym zaczynając nowy rozdział w moim życiu.

dziękuję, że pod samym prologiem jest aż 11 komentarzy <3. kocham Was niesamowicie, to wy dodajecie mi weny i otuchy ^^. mam nadzieję, że podoba wam się 1 rozdział którego pisałam, że względu na dużą ilość waszych próśb. dodawajacie komentarze i do obserwujących

@Karolaxxx1

< 3
Ps: pod komentarzem piszcie swoje tt :D